tyle łez...

Może nie powinnam wklejać tego zdjęcia, ale bardzo mi się podoba, a nikogo nie będę wycinać ;p Muszę się w trudne dni czymś pocieszać ;D

Dzisiejszy wpis będzie o tym jak mi źle, więc jak ktoś nie chce słuchać marudzenia to niech nie czyta...  Hm... Zacznę od tego, że dawno tyle nie płakałam co dziś, najpierw sama na ławce w parku a później spacerując z przyjaciółką... Dlaczego? Bo czuję BEZRADNOŚĆ. Po pierwsze licencjat napisany, a pani promotor mówi, że nie może go sprawdzić... Po drugie praca i brak kasy... Po trzecie dorosłość, która mnie przeraża... Po czwarte relacje z ludźmi... Po piąte moje plany upadają... Po szóste...SAMOTNOŚĆ! Czuję się samotna w tłumie. To tak po krótce moje żale i rzeczy do ogarnięcia.

Cieszy mnie jedna maleńka rzecz... Pomimo tego, że brakuje mi nadziei, celu to potrafię trwać przy Jezusie. Jest spotkanie z Nim, a nawet trwanie w modlitwie, spowiedzi, codziennej Eucharystii. I co ważniejsze, nie proszę Go, żeby zmienił moje życie, żeby było łatwiej, ale dziękuję że jest ze Mną, mówię Mu o swojej bezradności, proszę o to by dał mi siły i nadzieję. Tylko tego potrzebuję, bo wtedy wszystko ogarnę. Kiedy bardzo mocno potrzebuję zwykłego przytulenia ludzkiego, a nie mam kogo przytulić, przychodzę do Niego i patrzę... Zawsze daje trochę spokoju, tak jakby mnie przytulał. Kiedyś usłyszałam takie zdanie: jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga to opowiedz Mu o swoich planach. Chyba ostatnio za dużo planuje, bo nic z tego nie wychodzi. A najgorsze, że część to przeze mnie. Dlatego czuję się też takim beznadziejnym człowiekiem. Ale mówią, że łzy oczyszczają... tylko czy te z bezradności też?